خبرنگاران خروجِ تراکتوری سینما؛ دردی که همچنان باقی است - مجله یک کامپیوتر

خروج ماجرای اعتراض کشاورزانی است که محصولشان از دست رفته و تصمیم می گیرند با تراکتور تا پاستور بفرایند و اعتراضشان را به گوش رئیس جمهوری برسانند. فیلم همچنان که می خواهد نماینده اعتراض کشاورزان و قشر آسیب پذیر جامعه باشد به همان میزان از آنها و درد آنها دور است. هدف واقعی هیچ کدام از آنها تعیین نیست. حتی هدف رحمت با بازی فرامرز قریبیان؛ شخصیت اصلی فیلم نیز معلوم نیست و تقریبا هر کدام از شخصیت های فیلم در میانه رها می شوند و به سمت مقصدی که نویسنده برایشان طراحی نموده، می فرایند. تنها شخصیت اصلی فیلم است که این راه را ادامه می دهد که آن هم در اصرارش بر این امر مبهم است.

قاعدتا مسئله ای که رحمت و امثال او با آن روبرو بودند یک روزه و یک شبه نبوده است که با جاری شدن آب شور در مزارع؛ شعله ور می گردد. پس چرا هنگامی که رحمت رییس جمهور را پشت تراکتور خود سوار نموده حرفی از دردهایش نزد و خواسته ای از رییس جمهور که کاملا در دسترس او بود، نداشت؟

راه افتادن تراکتورها به سمت پاستور اگر چه که برمبنای واقعیت نگاشته شده؛ اما به دلیل دوری فضای ذهنی کارگردان از فضای دردمندی آنها به یک شو تبدیل شده است. به همین خاطر کمدی فیلم بیشتر از ابراز دردمندی آنها به دل می نشیند. شویی که می توانست به صورت یک مینی سریال کمدی ادامه یابد و حوادث کمدی دیگری را نیز در خود جای دهد.

فضای ذهنی سازندگان این فیلم از قشری که فیلم در خصوص آنهاست به قدری دور است که ایده سینما تراکتور را برایش اجرایی می نمایند. شاید در نگاه اول سینما تراکتور یک ایده جذاب و خلاقانه به نظر آید. اما تنها با نگاه به تصاویری که از اکران فیلم در سینما تراکتور پخش شده است می توان فهمید تراکتورها به توصیه فرماندار، امام آدینه، شورا و غیره در آنجا جمع شده و اتفاقی که در حال رخ دادن است یا آنچه فیلم مدعی آن است برای آنها کوچکترین اهمیتی ندارد. زیرا فهم درد و رنج آنها نیازمند برگزاری جشن و جُنگ نیست.

این شوی تبلیغاتی ما را به یاد جشن تولدی که رئیس کارخانه هپکو برای خودش گرفت، می اندازد که تمام کارگران ملزم بودند در آن مراسم شرکت نمایند، در یک صف بایستند، کف بزنند و لبخند به لب داشته باشند تا مراسم به خوبی برگزار گردد. اما این شو قرار نبود هیچ دردی از دردهای آنان را درمان کند.

جالب آنجاست که این فیلم به عنوان نماینده اعتراضات مردم معرفی می گردد و حال آنکه نویسنده از این نکته غافل شده است که قشر زحمت کش جامعه، کشاورز و کارگر به مانند کاراکترهای فیلم های حاتمی کیا از نظام قهر نمی نمایند، بر نظام نمی آشوبند، اگر اعتراضی می نمایند از شدت جراحتی است که به آنها وارد آمده است و برای خروجشان از شهر و دیار خود آن هم با تراکتور؛ دلایلی دارند که به تصویر کشیدن آن لااقل نیمی از زمان فیلم را در بر می گرفت.

نکته جالب دیگر در جهت تراکتورسواری کشاورزان، پوشش خبری رسانه های معاند از اقدام آنهاست. تا جایی که ترجیح می دهند برای شنیده شدن صدای شان دائم فیلم و عکس تهیه نمایند و در این میان شبکه های خبری معاند صدای رسای مظلومیت کشاورزان و منتقل نماینده راستین پیغام آنها بدون سانسور و جانبداری می شوند. امری که می تواند نسبت تفکرات سازندگان با رسانه های داخلی و خارجی را تعیین کند.

فیلم خروج کمترین سطح سمپاتی و ایمپاتی را در مخاطب نسبت به درد و رنج کشاورزان برمی انگیزد و تنها کاراکتر رحمت به خوبی از پس ایفای نقش یک مرد رنج کشیده از سال های جبهه تا امروز برآمده است که آن نیز قاعدتا زاییده تبحر و استادی فرامز قریبیان در امر بازیگری است.

در آخر بازهم به سازندگان این فیلم توصیه می کنم اگر دردی از دردمندان جامعه درمان نمی کنید و فیلم نمی تواند طبقه مستضعف جامعه را به سمت خود بکشاند، لااقل با چنین شوهای تبلیغاتی مایه زحمت آنها نشوید. این مردم عادت دارند زود به بستر بفرایند تا صبح زود از خواب بیدار شوند و دستان پینه بسته شان را سر زانو بگذارند و با کمبود گازوییل، گرانی قطعات، نداشتن بیمه فارغ از دنیا فیلمساز؛ تراکتورشان را استارت بزنند.

بانیما: قدرت گرفته از سیستم مدیریت محتوای بانیما

مجله کامپیوتر: از کامپیوتر و IT کلی مقاله و ترفند جالب اینجا داریم